شب سفید

در هجوم خاطرات نیمه زنده ام کسی 

میگوید سلام 

در سرازیری که افتاد شتابان رو به بالا میشتابد 

میگوید سلام

حس من میگوید این بار کمی نزدیک تری

میبندی راه فرار

تورا حس میکنم مانند پنبه ای پرملالِ 

در حال فرار

انرژی ها را اگر حس نکنی ملالی نیست

      میرسیم روزی به آغوش باز

گوش کن آواز دوستی ازکجا میدهد خبر

آنجاست راز

از همانجا که رسید بگیرش محکم 

دانی که چیست خبر؟

خبر رازی است شگرف

شاید از انجماد یک درخت بی ثمر 

از اینجا که منم خورشید تماشایم میکند 

سرخ رنگی است که هنگام غروب

به همه نگاه ریزی میکند 

من به دنبال کسی میگشتم که حضورش 

شب تاریک را نورانی کند 

دنبال درست ترین خبر از زبان یک خبرچین

بگو که زود فریاد زند

به من از راز مخوف و خبری تلخ مگو

من غریبم اسیرم مریضم طبیبم را بگو

نبض راستی را در سرایِ پلیدی چشیدم

با صدای باد به دنبال تو به راهی بی نشان رسیدم

ندیدم تورا در هیچکدام از کوچه های

این شهرِ بی کرانه 

امیدم کوچ کرده از این ترانه بی بهانه 

عمیق ترین بخش این ترانه خودی نشان خواهد داد 

از  قلب فردی که اسیر رویدادی شده

خبر خواهد داد

من با آن ترانه ی محزون  انگار

به ابتدای جهانی متروک رسیدم

تمام راه را دوویدم قلب ویرانی ندیدم

با بال های پروانه به عمق دریایی رسیدم

تورا دیدم همانجا به عمق خوابهایم رسیدم

سفر کردم با باد و با دستان ترانه 

در  ناامید ترین لحظه ممکن

تورا نقاشی کشیدم

خواستم با اخرین توانم بگویم تورا میخواهم

حیف که لحظه ی اخر تیری به قلبم خورده بود

اب در بدنم میرقصید و خون آبی گردیده بود 

حالم از حال سهرابِ در حال مرگ

بدترشده بود

سرد بود افکار شکنندم پشت سدِ دلتنگی 

و داستان ناگهان داشت تمام  می شد

این بود خبر مهم تیتر بزرگ روزنامه رنگی 

فردی که وارد دریا شد برای همیشه منقلب می شد 

 واژه ها اسم تورو فریاد میزنن 

انقدر بلند که گوش هارو کر میکنن 

این آدما بی راهه رو خوب بلدن 

دل بگیری حرفاشونو گاهی وقتا حالتو خوب بلدن 

تو برای من یه سیاره کشف شده تو یک راه بعید 

بیخیال آدما بیا بدوزدیم آرزوهای بعید 

تو یه فانوس روشن تو تاریکی مطلقی 

هیچ اندازه ای نداره عشق تو 

تو یه عشق مهلکی 

من تو را میان ادم های عجیب پیدا کرده ام 

با من بیا به رویاها من راهو خوب بلدم 

چشمهایت که باز به رویاها شد مرا پیدا کن 

دست بکش به صورتم رازها را افشا کن 

بگو که عاشق منی تکرار کن قندِ دلم 

این عشقِ که موج میزنه تویِ دلم 

خوب نگاهِت میکنم سیر شوم شاید ازت 

ماندگار شده در چشمهایم چهره ات 

تو حال مرا میفهمی و تکرار واژه بیخود است 

حتی در خوابی عمیق تو هستی و 

رویایِ بی تو باطل است

    یه جزیره ی تنها یه موج پریشانم    

پر از دلتنگی ام که آرامی رو میبینم

غروب ،پر از حرفِ طلوع ، پر از بغضِ

مثلِ داستانِ ماهِ که عاشقِ یه فانوسِ

سکوت و بشکن بیکباره تمومش کن

بخاطر گلها که شده ،گلدون و فراموش کن

اما تو متفاوت بودی، تو مثل باد بودی

هوا که گرم تر شد، زود فرار کردی

تو آزادی و آزادی ات یه روز کار دستِ خودت میده

با خشم برنگردی که طوفان ،کار دستِ من میده

من اون موج پریشانم که ناآرامَم بدون تو

حرفهامو  نوشتم تا شاید بخونی تو

هوا که ابریِ نسیمی مهربونی عشق می ورزی

اینطور که معلومه خودت عاشق‌کشِ مرموزی 

بزار رو راست باشم نه من موجم نه تو بادی

نه اونقدر خشمگینی که بگی دیگه نمیمونی

حرفهای تو صدای تو یه مکث طولانی

انقدر از تو گفتن سخته که خودت نمیدونی

میخوام انقدر قاصدک باشه به سمت تو رَوانه

که بفهمی این دل از عشقت پُرِ جنونه

تو میری و میدونم دلت اینجا اسیرِ

مثل  اسیرعاشقی  که اسیرِ و اسیرِ

مثل باد اگه رفتی برو عیبی نداره

یه موج پریشانم که خواب  نداره

              فریبنده فریبم داد رهایم کرد              

دست هایم را در دست های باد قرار داد و 

فرار میکرد می ترسید از چه نمیدانم 

نگاهم کرد از آن دور 

اشکِ چشمانش غریقم کرد 

قدم برداشتم به سمت اش 

دور شد و  محو گردید 

واقعا رهایم کرد؟ 

من مشکوک من دلسرد من غمگین 

نه راه پس نه راه پیش

نه گریه میکنم نه بغض

نه می خندم نه دلگیرم

همانجا که رهایم کرد ایستادم

ماتم در شوکم 

تصور میکردم می آید با خنده 

می گوید دروغ گفتم شوخی بود به من برگرد

هیچ کس نشنید صدایی را ؟ 

من بودم قلبم بود 

نابود شد بشکست و کسی نشنید 

در میان این حال و احوالم 

کسی از دور صدایم کرد

برگشتم

 نگاهش آشناست انگار 

گفت با لبخند 

دوستت دارم نمیشد بگذرم از تو 

قلب بشکستم تکانی خورد 

با آن حال زارم آمدم دستانت را بگیرم که 

چهره ات در هم شدو در یک آن پودر شد

تو تصورِ منِ دلواپس بودی؟ 

چهره ام سرد  و دلم خالی است 

با خودم می گویم یک چیز 

چرا دستانم را رها کردی و با  گریه

مسیر را برای من تمام کردی؟

   هوا خوب است 

هنوز هم از پشت پنجره ی خانه هایمان 

پرواز پرستو های مهاجر که بی پروا

دنبال آشیانه ای نرم و گرم می گردند حس می شود 

هنوز هم نسیم بهاری صورت بی آلایش مارا زیباتر می کند 

باد دقیقا از مسیری می وزد که مارا باخودش درگیر کند 

انگار می داند که باید مارا همراهی کند 

در این مسیر که بارها  از آنجا عبورکرده ام

چیزی نهفته است 

هربار متفاوت تر حس اش کرده ام 

مگر می شود هربار از یک مسیر رد شد و حس تازه ایی نداشت؟ 

با تو از خاک می گویم 

از گل ها از جوانه ها 

از بوی خوبه خاکِ هنگام باران

یا حتی از شبنم های صبحگاهی 

یا حتی از ارتفاعات و بارش باران بهاری

مه های طولانی 

مه های رازآلودِ همین حوالی

چند بار زیر باران رقصیدی؟ 

آیا تو سبزه های عید را بوییدی؟ 

آیا در یک نگاه عاشق گلِ نرگس شده ای؟ 

هوا خوب است 

هنوز هم عشق از پنجره های بسته عبور می کند 

و خانه را غرق می کند

    گفتم شاید بگذرد 

این افکار مخرب از سرم 

روزها می گذرند،اما

من هنوزم از قبل عاشق ترم

  من اون ناخدای غریب یه شهر 

که  با حرف های تو راهی شده 

که قول داده هرجا پهلو گرفت 

همونجا مقصد اون بشه 

با اینکه مسیر، تمومی نداشت

می رفت  اما راه معلومی نداشت 

تا اینکه تورو دیدم از راه دور 

که چشمات چراغ این راه تاریک شده 

فقط کافیه عطرتو حس کنم 

به تو فکر کنم ، به تو فکر کنم 

تو هرگز نفهمیدی حس منو 

که عشقم به تو شهره ی شهر شده 

که تو این سردرگمی

یهو بارونِ که رو صورتم سرازیر شده 

حالا من موندم با خودم 

که بارون داره غرقم میکنه 

که حس میکنم فکر کردن به تو 

 منو با خودت روبرو میکنه  

که انگار این دلتنگی ها 

مسیرو تموم میکنه

 یا شاید  تموم جهان 

تو یک لحظه سقوط میکنه